Warszawa. Odcinek 28

Kilometr… któż to wie?

Wieczorna Warszawa wita przybywających i powracających studentów, pracowników, turystów i słoików księżycem w pełni.

Ups…

No, teraz dobrze.

I to byłby 

K O N I E C

Tytułem postscriptum opowiem jednak chętnie o tym, jak przygotowuję sobie takie wycieczki. Bo choć niby można nie przygotowywać, to w przygotowaniach tkwi dla mnie dodatkowa frajda.

W czasach wypraw górskich znudziło się w końcu chodzenie po szlakach. Ale gdy zejść ze szlaku, łatwo można pobłądzić w labiryntach leśnych czy halnych ścieżek, których większości zwykłe mapy turystyczne nie uwzględniają. Zwłaszcza oldskólowe z PPWK.

Do chodzenia na azymut, odkrywania źródeł rzek, zdobywania gór najkrótszą i najstromszą drogą bardzo przydają się za to szczegółowe mapy topograficzne. Mojej miłości do nich już nieraz dawałem tu wyraz!

Najpierw kupiłem sobie pięknie wydany zestaw map Tatr Polskich w skali 1:10000. W TPN nie wolno co prawda zbaczać ze szlaku, ale… Ale… Ale wolno tam, gdzie już nie sięga jego obszar.

Potem, przed wyjazdami wakacyjnymi, chadzałem na ulicę Żurawią w Warszawie, gdzie w Centralnym Ośrodku Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej prowadzono handel na mapy topograficzne. Kupowałem „dwudziestki piątki”, odcinałem nożykiem marginesy i legendę tak, że zostawała sama treść mapy, obklejałem dwustronnie skoczem brzeg. Po zagięciu i złożeniu karta idealnie pasowała do mapnika formatu zeszytowego. I z taką mapą, chociaż czasem brak jej rzetelności albo aktualności, pobłądzić lub nie trafić do celu nie sposób.

Ostatnio zacząłem korzystać z map topograficznych również przy okazji wycieczek podwarszawskich – czy to pieszych (egzemplum), czy rowerowych (egzemplum). Mapy „Okolice Warszawy” wydawane w skali 1:100000 lub 1:50000 właściwie na ogół wystarczają, ale mam ich na składzie już z dziesięć, a każda w strzępach – co nieuniknione przy intensywnym użytkowaniu. Tak więc trudno odnaleźć właściwe fragmenty.

Dlatego niedawno wpadłem na błyskotliwy pomysł racjonalizatorski. Przed każdą wycieczką produkuję mapy jednorazowe: odpalam przezacny Geoportal, robię „skrinszoty” kolejnych fragmentów trasy, składam je po cztery na stronę kartki, drukuję dwustronnie czarno-białe, numeruję i rysuję żółtym markerem przewidywaną marsz- lub bicyklorutę i składam na czworo. Tak przygotowane mapki mieszczą się wygodnie w kieszeni spodni, i nie szkoda, jeśli się sfatygują.

Oto jak wygląda przygotowana do druku strona z mapkami:

A tak prezentuje się już wyeksploatowany egzemplarz:

Po wycieczce natomiast lubię zerknąć na przebytą trasę za pomocą satelity. Tutaj najdogodniejszy jest równie ulubiony program Google Earth. Nie dość, że wycieczkę odbywa się poniekąd powtórnie – ale za to już wygodnie, w pieleszach – to jeszcze można wyrysować jej przebieg i poznać dokładną długość.

Proszę: jakkolwiek to mit, że chiński mur widać z kosmosu, to jednak widać te wycieczki, które już zacząłem w GE zaznaczać…

Tak więc, ów ostatni wypad na Mazowsze udowodnił pewną tezę, co też - mam nadzieję - udało się w tych 28 odcinkach pokazać: jest tam płasko. 
Już wkrótce być może - z uwagi na nieuniknione nadejście wiosny - będziemy mogli przekonać się o tym ponownie.

Dziękuję za uwagę. Ę. Ę. Ę.