Studia archaeologica postcolumbiana Mazoviense

Przy okazji relacji z trasy mazowieckiej wycieczki, wspomniałem, że część drogi przebyłem zgięty w pół. Stało się tak nie bez przyczyny, przy czym przyczyną tą nie były na przykład boleści w krzyżu. Była nią chęć wzbogacenia wiedzy historyczno-archeologicznej na temat regionu. Konkretnie zaś mówiąc, musiałem poprzedzierać się nieco przez krzaki, by ujrzeć na własne oczy obiekt znany mi dotąd jedynie z klechd, legend, podań i serwisu Google Earth. 

A obiektem tym jest most na rzeczce Pisi (Gągolinie), relikt planowanego przedłużenia linii EKD od Komorowa do Mszczonowa.

Historia tego szlaku komunikacyjnego jest powszechnie znana, dlatego przypomnę ją tylko pokrótce.

Po I Wojnie Światowej przystąpiono do elektryfikacji odrodzonej ojczyzny, czego pionierem był koncern "Siła i Światło". Uruchomił on elektrownię w Pruszkowie. Żeby mieć zbyt na prąd - wybudował linię elektrycznej kolejki z Warszawy. Żeby miała zaś kogo ta kolejka wozić, powstało osiedle Podkowa Leśna.
I tak jest do dziś, z tym że Elektryczna Kolej Dojazdowa zmieniła nazwę na Warszawską Kolej Dojazdową, bo ta elektryfikacja to już nie taki znów cymes. Planowanego przedłużenia już w PRL-u nie przeprowadzono. Teraz - pomarzyć można.

A więc: komu w drogę, temu but na nogę.

Tu zaczyna się wyprawa odkrywczo-badawcza. 600 metrów od szosy katowickiej. Ten garb w poprzek drogi to dawny nasyp. W prawo wiedzie nim droga gruntowa, a w lewo...

...nasyp jest skandalicznie nieutrzymany. A raczej mocnym chwytem utrzymany przez chaszcze. Pokrzywy po szyję! Takich jeszcze się nie widziało. Wybujały, choć niekarmione, żeby tym łatwiej chwycić i pożreć ofiarę, która w końcu im się nawinie.

Ławica pokrzyw wreszcie się kończy, ale marsz utrudniają liany i jakieś badyle, przez które trzeba się przedrzeć w zgiętej pozycji. Ale - jak w baśni - wytrwałego wędrowca, który porzucił wygodny gościniec, czeka zasłużona nagroda.

Niespodziewanie, po 400 metrach przedzierania się, u kresu nasypu widzi się coś, co przypomina zadbany park.

I oto nasyp kończy się, a oczom ukazuje się on, cel wyprawy: pradawny relikt minionej cywilizacji. Most. Z żelbetu zwanego również żelazobetonem.

No dobrze... most jest, ale wejść nań nie można. Nie zrobiono łącznic, wiaduktów i estakad.

Skandal! Typowo polskie! Co za naród! Gdzie jest minister?! Spieprzam z tego kraju! itd.

Trzeba poradzić sobie w inny sposób. Z pomocą przychodzą (nie pierwszy raz) poczciwe bobry. Albo... inne, wcześniejsze ekspedycje naukowe...

...które niestety zaginęły w tej istnej dżungli, pozostawiając dla swoich następców jedynie świadectwo dotarcia tu wraz z nazwiskami naukowców.

I tak oto, jest się po drugiej stronie kanionu. Drugą część nasypu - kolejne 500 metrów - okupują dla odmiany krwiożercze gatunki jeżyn. Ale i przez nie udaje się przedrzeć z lekką tylko szkodą dla uspodnienia.

Poglądowy plan pokazuje przebieg przebytego przejścia w przestrzeni.