Kątne. Odcinek 27

80 kilometr. 

Ostatni odcinek przebyty z wiatrem w plecy i na przełożeniu 3/7. I bardzo dobrze, bo na stację w Kątnem (Kątnych?) wtaczam się pięć minut przed wtoczeniem się pociągu. Dobrze też, bo kawałek za Nowym Miastem odzywa się sedno i każe zsiadać z roweru. Ale jak tu zsiąść gdy trzeba zdążyć na pociąg? Jedyna pociecha, że szybko się jedzie równą i pustą drogą.

Skład – jak widać – znów nowoczesny i na wypasie. Z jednej strony, to cieszy. Z drugiej…

Cóż, przedpotopowe pociągi podmiejskie – zwane stodołami oraz na różne inne sposoby, te niebiesko-żółte – obok szeregu cech ujemnych miały (mają, tam gdzie jeżdżą) jedną wielką zaletę – przestrzeń dla podróżujących z gabarytami. Do takiego przedziału można wpakować dowolną ilość rowerów i jeszcze się kilka dosiadających zmieści. Te nowoczesne zaś wydzielają łaskawie po trzy, góra pięć (czasem zdublowanych, jeśli skład jest podwójny) wieszaków na bicykle.

A – jak nadmieniłem w pierwszym odcinku – niedzielny powrót do miasta bywa problematyczny ze względu na ciżbę. W tym przypadku jest nie inaczej – muszę wtłoczyć się w ten tłok dowolnie wybranymi drzwiami, bo i tak miejsce na rowery jest już zajęte i to nie tylko rowerami ale i innymi bagażami, tudzież ich właścicielami.

Na dodatek jest to dzień przed początkiem roku akademickiego, koniec wakacji dla wielu podróżnych… I tu ciekawa obserwacja socjologiczno-psychologiczno-krajoznawcza. Mówi się, że Polacy są odęci, kłótliwi, a poniektórzy poniekąd ponurzy.

Tymczasem… Jedzie tu wraz przekrój społeczeństwa – pijacy, robotnicy, ekspedientki i fachowcy, ćwierć-, pół- i cała inteligencja,  urzędasy, biurwy i biurfonsy, słoje pospolite, studenci, młodzież ucząca się oraz taka, której o to posądzić nijak nie można, wreszcie elity (ja).

I ten przekrój z humorem, uprzejmością, a co najmniej cierpliwością przyjmuje fale spragnionych stolicy, które wlewają się na każdej kolejnej stacji kolejowej. Także tych, którzy dopychają swoje rowery do mojego, kompletnie blokując okolice wejścia. Każdy rozumie, że trzeba sobie jakoś z tym radzić i za każdym razem przy wsiadaniu i wysiadaniu odbywa się skomplikowana roszada rzeczy i ludzi.

Luz robi się dopiero na Gdańskim…

Ot, taki obrazek ku pokrzepieniu serc. Nie jest tak źle z narodem. A może to wpływ upojnego dnia babiego lata i pełni księżyca?