Babie lato. Odcinek 1

Otóż, proszę ja kogo, nastał, panie dzieju, luty, znakiem tego. Miesiąc krótki, oraz taki, który świadczy dobitnie, że dopiero co rozpoczęty rok ma się ku końcowi.

Pomyślałem sobie, żeby wykorzystać tę czterotygodniową pulę zimową na wykonanie projektu z większego cyklu latających wspomnień lata pod wspólnym tytułem „dzień, wspomnienie lata”.

Istnieją w cyferprzestrzeni blogi zawołanych rowerowców, w których pokazują oni chętnie przebyte przestrzenie. Są też blogi poważniej podróżnicze, gdzie właściciele opiewają w rozmiarach większych niż jednowpisowe swoje dalsze i dłuższe peregrynacje. Czemu więc nie pożenić obu form i przedstawić w postaci wieloodcinkowej sagi jednej skromnej wycieczki rowerowej? Czemu nie rozwałkować materiału, który normalnemu blogocykliście starczyłby na jeden wpis, zaś podróżnik długodystansowy nie zaprzątałby nawet sobie nim dyni?

Czemu nie? A czemu tak? Ot, pour passer la mélancolie d’hiver, w oczekiwaniu na przyszły sezon.

W sezonie przeszłym, jak i w zaprzeszłym, odbyłem garść - lub kępę - podwarszawskich wycieczek rowerowych – samotrzeć, samowtór albo i samopas. Nie jestem wyczynowcem – mój licznik nigdy nie przekroczył jednorazowo stu kilometrów. Po pierwsze – nie mam licznika. Po drugie – szanuję swoje sedno, które po trzech ćwierciach tego dystansu zaczyna się odzywać: namawia do zaprzestania eksploatacji.

Obce są mi więc zapędy panów H., który na raz dotarł do Szydłowca, ani tym bardziej K., który dotarł do Ostrowca. Szanuję ich dokonania i żyłkę sportową. Ale oni nie mają w takiej drodze prawie na nic czasu z wyjątkiem pedałowania. Ja zaś lubię przede wszystkim pozwiedzać. Poleżeniem pod gruszą też nie pogardzę.

Z tego względu – chociaż grupowe wypady mają swe zalety – cenię sobie i samotnicze objazdy. Wiadomo – nikt nie pogania, ani nie marudzi. Nie trzeba gonić ani czekać, a to, co godne uwagi – można godnie przyuważyć.

A zatem – oto dwudziestoośmoodcinkowa soap-opera o wycieczce pod Warszawę.  Odcinek pierwszy:

Działo się to – nawet nie w ostatni dzień lata – ale już po tym dniu, a więc niby na jesieni, lecz na pogodę zważywszy, dzień babioletni, piękny jak we wrześniu roku pamiętnego (ja nie pamiętam, ale wszyscy relacjodawcy to podkreślają). Słowem: 30 września, ostatnia niedziela przed początkiem nowego roku akademickiego.

W ramach więc z owym (babim) latem pożegnania, wskoczyłem rankiem w pociąg Kolei Żelaznych Nadwiślańskich Mazowieckich, który powiózł mnie w kierunku na Działdowo. Skorzystałem w pełni z łaskawej oferty wspomnianego wyżej Przewoźnika, czyli obowiązującej do owego dnia gratisowej taryfy na przewóz rowerów. W ten sposób turysta zarabia na zasłużone trzy browary po powrocie!

Podróżowanie w niedzielę ma swoją zaletę: pociąg opuszczający miasto rankiem jest zupełnie pusty. Ma też wadę: powrotny wieczorową porą jest niemiłosiernie zatłoczony.

Sobota przy tym jest pod tym względem zupełnym przeciwieństwem niedzieli: wadą jest tłumny wyjazd, zaletą wygodny powrót. Krótko mówiąc: nie dogodzisz.

Podróżny, który tu opuścił środek lokomocji tkwi w przekonaniu, że jest w poczciwym Nasielsku. Nic bardziej mylnego! W rzeczywistości to Nowe Pieścirogi. A więc nazwa prosto jak z modernistyczno-satanistyczno-psychologicznego pornosa Stanisława Przybyszewskiego. Brrrr… Lepiej ruszać w drogę!