Kaplica w Tarnowie

Oto nowość na mazowieckim szlaku budowli drewnianych, kaplica "Wotum Aleksa" w Tarnowie nad Wisłą. Skąd ta nazwa i co za pomysł w ogóle? Jeszcze do tego wrócimy.

Interesujący ów obiekt jawi się troszeczkę, jak widać, jakby zamierzano dosłownie zilustrować powiedzonko nuncjusza papieskiego z czasów Renesansu o stosach opału, które przytoczyłem we wcześniejszym wpisie.

Z zewnątrz - same gonty, forma purystyczna, a jednocześnie jednak dość archetypiczna. Jedną ścianę świątynki, czego tu nie pokażę, bo zapomniałem sfotografować, zajmuje przeszklenie, a mówiąc ściślej - przeplastikowienie. Jest to też ciekawy zabieg, bo z wnętrza widać (można się tego domyślać, gdyż zawitaliśmy tam w czasie trwania tzw. Drzwi Zamkniętych) dolinę Wisły z wysokiego brzegu. Z drugiej strony jest to jednak pewien zgrzyt funkcjonalny, jeśli weźmie się pod uwagę użytkowników kapliczki - w czasie nabożeństw mają światło w oczy i sylwetkę księdza spowitego w cienie. Pytanie też, kto idzie do kaplicy kontemplować pejzaż, kto zaś na modły. Choć oczywiście, jedno z drugim teoretycznie się nie kłóci, to chyba nie było to do końca w tym wypadku przemyślane. Wystarczyło by odwrócić układ, i wejście zrobić w przeszklonej ścianie. No ale to drobiazg. A całość, choć kieszonkowa i wyraźnie skromnymi środkami zrealizowana (żadnej izolacji cieplnej), robi pozytywne wrażenie.

Teraz: skąd w ogóle taki obiekt w tym miejscu, i to jeszcze z prywatnej, jak za dawnych czasów, fundacji? Otóż wieść gminna głosi, iż inwestorem budowli jest właściciel pobliskiej działki rekreacyjnej. W czerpaniu radości z malowniczo położonej na wiślanym brzegu posesji, przeszkodzili mu bowiem bliźni wyrzucający z urwiska swoje śmieci! I tak, ów właściciel wpadł na pomysł, że jeśli wystawi się kapliczkę, ludziska opamiętają się trochę i uszanują chociaż to miejsce. I trzeba przyznać, chytry ten pomysł chyba pomógł. Śmieci jest w każdym razie o niebo (sic!) mniej, niż na przykład w miejscach, gdzie droga na Puławy zbliża się do skarpy. Tam się w śmieciach brodzi. Nie miejsce tu i czas na roztoczenie pełnej gamy jęków i skarg, dlaczego tak jest, i jak można z tym walczyć. Pozostańmy w przyjemnym nastroju podziwu dla pomysłowego fundatora i zdolnych twórców kapliczki "Wotum Aleksa".

PS Nieświadomym czytelnikom pragnę uzmysłowić, iż kliknięcie na obrazek powiększy go.