Koniec

A więc tak.

Ponieważ wszystko, co ma początek, ma też swój kres*, niniejszym występuje

KONIEC 

wieloodcinkowej relacji nablożnej z zeszłorocznej podróży po Ukrainie.
Wpisanie dzisiejszego wpisu - 31 VII - wypada akurat w rocznicę naszego wtargnięcia na Ruś, które nastąpiło na linii Chełm - Kowel, z pierwszym przystankiem w Łucku.
Przypadek? Trochę tak, trochę nie.
A więc tym samym udało mi się rozsmarować materiał wrażeniowy na przestrzeni niemal całego roku.

Zaprosiłbym też chętnych do odwiedzenia punkt po punkcie tej sagi da capo al fine - począwszy od odcinka „Łuck - zamek”, a skończywszy na „Portalach zamojskich” (chociaż ten wpis to anachronizm w chronologii). Ale przeszkadza mi w tym świadomość, że i tak zanudziłem ukrainizacją mojego organu poniektórych z cennych Gości. Prawdopodobnie na śmierć.

Będą jednak kontynuacje i apokryfy, jako że nie wyczerpałem moich zasobów wrażeń i wyobrażeń (w postaci fotografii). Wszak nie wyblożyłem jeszcze niemal Kijowa ni Lwowa, zostało też trochę cudów i psów z innych miejsc.

O Ukrainie dzisiejszej nie mam co pisać - wystarczy otworzyć jakiekolwiek wiadomości. Sytuacja jest, jak wiadomo, zmienna i nieprzewidywalna. Życzymy jednak temu krajowi pomyślności we wszelkich poczynaniach i sukcesu poczynań wiodących ku pomyślności. Życząc tego jednocześnie i sobie.

Nie mógłbym nie zadośćuczynić swemu skrupulanctwu, nie zamieszczając graficznego podsumowania trzeciego etapu (którego właściwa część zaczyna się w Humaniu - pod literą U w słowie Ukraina):

Oraz całości trasy:

etap I - linia czerwona,
etap II - linia zielona,
etap III - linia pomarańczowa.

Adeus.

Warszawa - Zalesie

X 2013 - VII 2014