Sławuta w przelocie

Ze Sławutą było trochę jak z Ołyką. Coś świtało, coś tam nazwa mówiła. Skręciwszy i pokręciwszy się więc po miasteczku, przekonaliśmy się, że jednak w Sławucie „nic nie ma”. Nie mieliśmy na pokładzie żadnego internetu, ale to dobrze, bo dzięki temu był w wyprawie jakiś spontan.
Dopiero po powrocie świtanie się potwierdziło: była to ongiś, od XVIII wieku, siedziba kolejnych kresowych książąt (prawdziwych!), Sanguszków. W ich pałacu znajdowały się bogate zbiory sztuki i niesztuki, w stajniach hodowano araby, w miasteczku książęta-przemysłowcy zakładali zakłady przemysłowe, w okolicy istniał zaś prężny ośrodek kumysolecznictwa.

Z czasów tamtych, poza rozbudowywanym później przemysłem (któremu wystawiono pomnik w środku miasta), oraz polskim kościołem katolickim, nie przetrwało jednak wiele do dziś. Pałac książęcy padł pastwą historii już w pełnym jakże rewolucyjnych zmian 1917 roku. Stało się tak wskutek bolesnego nieporozumienia, w którym życie stracił także sędziwy książę Roman Sanguszko, lecz z którego płynie i nauka: nie zamierzaj się szpicrutą na zrewoltowanych, uzbrojonych sołdatów. Szczegóły (drastyczne) do poznania z sieci (link via Wikipedia).

Dzisiejsza Sławuta oszałamia lekko przybyszów postsowieckim wdziękiem. Nic dziwnego jednak: znajduje się tuż za dawną granicą RP i ZSRR. Świadczy o tym również dobitnie pewien częsty a charakterystyczny element pejzażu „zakordonnych” miast.
Chyba łatwo zgadnąć, jaki...

Miasto słynie z byłego hitlerowskiego obozu jeńców radzieckich, na jego zaś przedmieściach wznoszą się oniryczne kompleksy koszarowe.
Z pozytywnych zjawisk, słynie natomiast z piwzawodu „Санґушко”.


Dziewiętnastowieczny bedeker po Wołyniu, informował zaś podróżnych, iż

Gdybyś się znalazł kiedyś tu, w Sławucie,
i chciał rozkoszy zaznać w domu uciech,
wiedz: że z pałacu tą dróżką
chadzał tam książę Sanguszko,
ale oddawał się potem pokucie.

A więc typowe, motyw, jak w „Lamparcie” Lampedusy.

Sławuta nie jest przystankiem drugim drugiego dnia, bo wstyd przyznać, ale się tam w ogóle nie zatrzymaliśmy. Dlaczego w ogóle robię „z niej” wpis? Dla oddania kolorytu lokalnego!

Koty kotami, ale do kolorytu lokalnego Ukrainy zaliczają się także większe i mniejsze (od jednoosobowych) watahy pańskich, a częściej bezpańskich psów. Psy te są całkowicie nieagresywne, bo inny przypadek zupełnie nie leżałby w ich interesie. Raczej starają się nakłonić do nawiązania przyjaźni, a przynajmniej zachęcają do poczęstunku. Wybredne nie są. Oto taka paczka dyżurująca na stacji paliw pod Sławutą:

wszystkie zdjęcia w odcinku autorstwa Em.