Łuck - ulice, budowle, zwierzęta

Odcinek drugi przystanku pierwszego projektu Ukraina, a mówiąc po ludzku - wycieczki do sąsiedniego kraju.

Wszystkiego zobaczyć i wszędzie być się nie da. Człowiek napotyka na limity czasowe, przestrzenne i organizacyjne. Ale można się starać. Ma to co prawda swoje minusy - choćby pęd, który z kolei nie pozwala na przykład na rzetelne przykadrowanie utrwalanych fotowidoków. Typowa bolączka: idzie się do zabytku, ale jest się za blisko na dobry kadr, a odejść na odpowiedni dystans nie ma jak, albo po prostu nie ma czasu. Stąd też, zdjęcia są, jakie są - ściśle dokumentalne, bez cienia artystycznych ambicji.

Pokazać potem w blogowej pokazywarce też nie sposób wszystkiego. Czy zresztą jest sens? Nie wiem. Jest natomiast skłonność. Potraktować nabyte materiały po maksiarsku: podzielić się wszystkim tym, co znalazło się w danym miejscu interesującym. Ze świadomością jak wiele zostało nieodkrytym - w tym przypadku choćby łucka zabudowa z lat międzywojennych, która na pewno z polskich czasów tu i ówdzie zachowała się.
I ze świadomością łamania przyjętej zasady nieprzekraczania pięciu - góra dziesięciu zdjęć na wpis.
Cóż, minimalistyczny pozostaje pierwszy z moich blogów, w którym od ponad trzech i pół roku publikuję jedno zdjęcie z jednego tylko miasta raz na tydzień. Ha.

Oto łuckie stare miasto. Nie ukrywam - to ikonograficzny cycer kum kałle, ale też, jako się rzekło, interesujące obrazki z frapującej przeszłości i ciekawego dnia dzisiejszego. Podpis u góry, zdjęcie u dołu.

Wspomniany w poprzednim wpisie zamkowym rozległy bazar na podzamczu, oddzielający stare miasto od nowszego. Aczkolwiek nie do końca on był przedmiotem zdjęcia, a raczej malowniczy rządek produktów radzieckiego przemysłu ciężarówkowego. Zdjęcie zdjęte z zamkowej Wieży Władyczej, tej bez attyki.

Opuszczamy na dobre zamek, by przekonać się, że pilnuje go taki oto zakapior.

Dziedziniec dawnego klasztoru brygidek, potem między innymi więzienia GPU NKWD, obecnie męskiego klasztoru prawosławnego. Ciekawostka: złocista cebula czekająca na zamontowanie na wyżynach.
Cerkwi na Ukrainie sporo, także w budowie. Nie dziwnego: ludność pobożna, a związków wyznaniowych do wyboru, do koloru. A to: trzy różne główne Cerkwie, Kościoły protestanckie, no i Kościół polski katolicki.

Na ulicy po raz pierwszy przykuwa naszą uwagę charakterystyczna Żółta Rura. Follow the yellow gas pipe - zda się słyszeć głos w środkowym uchu ducha.

Żółta Rura prowadzi nas prosto na dziedziniec dawnego łuckiego kolegium jezuickiego, w jeszcze dawniejszym pałacu Czartoryskich, krótko mówiąc: miejscowej szkoły. I dziś jest to szkoła, oczywiście nie jezuicka, a, zdaje się, rolnicza. W tle górują fragmenty łuckiej katedry polskiej katolickiej. Dawniej magazyn, dziś znów katedra.

Na skwerku przed katedrą: młody łucczanin i jego druh.

W przerwie między domami widać drugą stronę dawnego kolegium z jedyną pozostałością zamku dolnego (okólnego) - średniowieczną Wieżą Czartoryskich. I też jakąś wyeksponowaną rurą, ale tym razem chyba deszczową lub wentylacyjną.

Przybliżamy się bliżej. Sąsiadującą z wieżą ścianę kolegium zdobi seria osobliwych ryzalitów. Do czego służyły?

Dawny klasztor dominikanów z kościołem. Obecnie prawosławne seminarium duchowne z cerkwią.
Wymalowane w zupę pomidorową z ryżem, ale w dobrym stanie, a to się liczy.

Dawna główna łucka synagoga. Renesans XVII-wieczny. Wzniesiona za specjalnym zezwoleniem od króla Zygmunta III danym, pod warunkiem sprzężenia budowli z miejskimi fortyfikacjami. Stąd obronny charakter, zwłaszcza jej wieży, która - proszę mi wierzyć - znajduje się z drugiej strony zabytku.

Nie omieszkałem, naciskając klamki kolejnych drzwi, które ustępowały pod tym naciskiem (doorex!), wtargnąć do wnętrza bóżnicy, by przekonać się o jego dzisiejszym wyglądzie. A wygląda tak:

Miejscowa mieszkanka i jej menażeria. Nie pamiętam, co nam chciała wytłumaczyć, ale chodziło o kury.

O te kury. W tle kolejny zabytek motoryzacji ZSRR.

Jeden z najmłodszych mieszkańców Łucka. Oraz reprezentacyjne giczoły autora wpisu.

Fasadę katedry pod wezwaniem świętych Piotra i Pawła zdobią posągi przedstawiające... niespodzianka: świętych Piotra i Pawła. Właściwie dlaczego, poza tym, że byli Apostołami i męczennikami, tak chętnie zestawia się te dwie postacie w parę?

Na pożegnanie wraca Żółta Rura. Do jej widoku należy przywyknąć: na Ukrainie instalacje gazowe biegną na zewnątrz, nie w ziemi i nie w ścianach budynków. Jak to na przykład wygląda, gdy Rura biegnie wzdłuż ogrodzenia z licznymi bramami? Jak liczne Żółte Bramy. Tu - żółć rury wraz z błękitem okna tworzą symboliczną kompozycję barw Ukrainy. Co prawda, Żółta Rura, rura deszczowa i urządzenie alarmowe tworzą kompozycję rasta, a całość - Mauritius, czy nawet Seszele. Też miło.

Ponieważ niedawno miano mi za złe, że nie podałem namiarów topograficznych i toponomastycznych, pragnę zrehabilitować się w dwójnasób. Niżej zatem precyzyjnie wrysowana pieszoruta po staromiejskiej części Łucka wraz z umiejscowieniem kolejnych fotek. Żeby nie było. Drugi widok z satelickiej perspektywy pokazuje ile Łucka widziało się tylko z powozu, a ile w ogóle nie.

Jak widać - dalsza droga wiedzie na dalszy Wschód.