Rzucam pawia

Chwalebnie zawiesiłem jeden blog, całe siły i zasoby mogę rzucić więc na odcinek tego drugiego, czyli tego. Nie chciałbym bowiem, żeby z niego wiało sandałem, tak jak z innych blogów, których twórcy się obijają i bimbają lub nabijają z publiczności.

Nachodzą jednak często wątpliwości. Wszak to niepotrzebny blog, a ludzie nie chcą oglądać zdjęć kościołów, jak powiedziała Helen Mirren, o czym cały czas warto pamiętać. Może wobec tego zdać się na głox populi? Czemu nie? Niech to Czytelnicy, Widzowie i Przechodnie zadecydują.
Co ma być pokazywane w „Sadzie rzeczy”?

◯ zdjęcia kościołów
◯ zdjęcia nagich ludzi

◯ zdjęcia kotów

Na razie rzucam pawia. No dobrze, ściślej: panią pawiową. Ale za to w asyście lub z obstawą.

Przy okazji, skoro już o samym blogowaniu jest niniejszy wpis, to naszła mnie pewna refleksja. Wiadomo, że blog żyje - jak hodowla bakteryjna na bulionie - na komentarzach, czyli widocznej reakcji, jaką wyciska na wycinku społeczeństwa. („Martwe Miasto” było wyjątkiem wynikającym z minimalistycznych założeń). No dobrze, jest to dobrowolne. Ale... Wejść na czyjś blog, przeczytać wpis i zostawić komentarz, to jak wejść do windy, którą już ktoś podróżuje, i powiedzieć mu „dzień dobry”. I odwrotnie!
Z kolei odpowiedzieć na czyjś komentarz we własnym blogu, to jak odpowiedzieć na pozdrowienie wchodzącego do windy. I odwrotnie! Nie odnieść się choćby słówkiem do komentarza, to jak milczeć w odpowiedzi na to „dzień dobry”. To też jest dozwolone. Ale...
Przynajmniej dla mnie - niezrozumiałe.

Cześć!