„The Dead City”

Równo sześć lat temu na falach cyberprzestrzeni fotografią poniższą zainaugurował żem istnienie blogu pod tytułem „The Dead City”. Wczoraj przyszła pora pożegnać ów - jak to się dziś na takie rzeczy mawia - projekt.

Skąd się wziął?
Pozwolę sobie wyartykułować parę zdań na ten temat, może kogoś zainteresują.
Nie przespałem w Mieście ani jednej nocy, a więc zgodnie z własną klasyfikacją - nigdy w nim nie mieszkałem (nie to, bym z niego nie wracał nad ranem). Był pomysł, by się tam sprowadzić, ale ostatecznie przeważyło zamiłowanie do morza, „zgubionych kapci” itp. Miasto też jest teoretycznie i tradycyjnie morskie, z morza bowiem się wzięło i morze je w końcu zabiło. Leży dziś słuszny kawałek od brzegu, a przytyka do niego tylko nibynóżką portu.
Z racji jednak przebywania we względnym podbliżu - 20 kilometrów - bywałem w nim regularnie częstym gościem. Trudno było nie bywać.

Po powrocie z tamtych rejonów, stworzyłem zestawik kilku fotografii ze zdjętym kolorem, a za to nasyconych trochę zabawą z naświetleniem, kontrastem i odcieniem. Ktoś je raz zobaczył i powiedział nieoczekiwanie: „jakie świetne zdjęcia!” Zachęciło mnie to do publicznej publikacji tej serii. Założyłem blog na góglowskiej placformie i przyjąłem formułę zawieszania jednego obrazka w każdy piątek o 21.00.
I tej zasady trzymałem się z konsekwencją godną lepszej sprawy, a blog zaczął żyć swoim życiem - tzn. rozrósł się ponad podstawowy zestaw zdjęć. Ponieważ adresowany był do widzów o m.in. międzynarodowym składzie, nadałem mu angielski tytuł wzięty wprost z angielskiej wersji tytułu opery (!), której fabuła miasta dotyczy.

W następnym roku, gdy znów zawitałem do Miasta, miałem już także i to konkretne zadanie, by nacykać materiałów z myślą o publikacji w cyberdzienniku!

Niestety, od tamtego czasu, czyli od lat bez mała pięciu, ani razu tam nie bawiłem. Fotozasoby zaczęły się więc wyczerpywać. Jakieś dwa lata temu jęły pojawiać się w „Martwym mieście” zdjęcia nieco przypadkowe i wysmażane trochę na siłę. Tak bowiem krawiec kraje, jak mu materii staje. Ostatnimi czasy nastąpiło zaś zaburzenie cotygodniowego rytmu. Aż nadeszła godzina - owszem, już jest - by przerwać cykl produkcyjny.

Wznowię ów „projekt”, jeśli znów tam kiedyś zawitam, amen. Na razie żegnam się z nim wyborem co lepszych kawałków, kończąc ulubionym zdjęciem z kormoranem.
A teraz pora przenieść motywy z Miasta do „Sadu rzeczy”, tym razem w wydaniu bardziej krajoznawczym.