Nagrobek (okruch) z Pęcic

Oj, to już rok temu w Wielką Sobotę wspomniałem o znalezisku nagrobkarstwa renesansowego - najprawdopodobniej najbliższym miasta Warszawy. Może więc należałoby wywiesić je w niniejszym kotoblogu, zwłaszcza że spontanicznie wytworzyła się tu mikrotradycja prezentowania przypadków odrodzeniowej sztuki sepulkralnej w ten dzień.

Znalezisko (nieoczekiwane!) znajduje się w Pęcicach koło Komorowa, wsi znanej z pięknego dworu, z którym nie wiadomo, co zrobić.

Nagrobek figuruje we wnęce w kościelnej kruchcie... Ba - szczątki nagrobka. Figura bez nóg, ręki, dłoni, które podobno utraciła w bohaterskich walkach 1914 roku. Żadna oprawa rzeźby także nie przetrwała, jeno inskrypcja wmurowana w ścianę przeciwległą.
A szkoda, bo widać, że rzeźbę stanowi solidny kawałek marmuru, nie tam jakiś pińczowski pińczak z Ponidzia. Sama zaś postać odznacza się artystycznie.

Nieboszczykiem pęcickim jest Andrzej Chądzyński zmarły w 1632 roku. Jak widać, renesansowość nagrobka jest wybitnie późna.
Sam kościół jest także wybitnie późnym i raczej skromnym przykładem klasycyzmu z pierwszej połowy XIX wieku. Nagrobek musiał (?) znajdować się więc w jakiejś wcześniejszej świątyni.

Skromne pozostałości rzeźby pęcickiej pozostają mimo wszystko nagrobkiem najprawdopodobniej najbliższym miasta Warszawy (nie licząc jej samej).