Chroberz i Zagość

Opuściwszy gościnny Pińczów, ekspedycja ponidzioznawcza posuwając się z biegiem rzeki trafiła do prastarych wsi Chroberz i Zagość - leżących analogicznie na dwóch, przeciwnych a sąsiednich brzegach.

Celem nr jeden były nagrobki renesansowe w kościele chroberskim, celem nr dwa - relikty romańskie b. świątyni joannitów w kościele zagojskim.

Cele nie zostały osiągnięte ze względu na ogólne zamknięcie obydwu przybytków. Nie pomogło, wspomniane przy okazji opisu wizyty w Boguszycach, wydzwanianie proboszcza. Uciekł i zmylił pogonie.
W całej Starej Zagości w ogóle nie było żywego ducha. Być może cała ludność wyległa.
Koniec końców, do zobaczenia były same zewnętrza. W Chrobrzu:

- kościół na skarpie pradoliny,

- pejzaż z mostku nad wąwozem,

- stosowny portal.

Wygląda ci on, jakby się z biegiem czasu rozpadł, a potem złożono go nazad, co nosi nazwę anastylozy. A może po prostu jest nadwerężony zębem.

W Zagości za długo nie zagościliśmy ze względów wyżej wspomnianych. Stąd też ogólne rzuty na wizję lokalną oraz rozwarstwienie zewnętrznych nawarstwień.

Joannitów sprowadził nad Nidę Henryk Sandomierski, jeden z nielicznych Lechitów, którzy pofatygowali się osobiście na krucjatę do samiuśkiej Palestyny.
Już ich, zakonników-szpitalników, nie było we wsi, gdy kościół przebudowano w guście gotyckim.

W ostatnich latach obiekt został odszczotkowany, przez co świeci bielą kości słoniowej, ale stracił zarazem szlachetną patynę, jak również naturalną skorupkę ochronną, która wytwarza się na ogół na kamieniu i cegle z biegiem lat.

- W drogę! Do ujścia już blisko, a co za tym idzie, końca tego cyklu wpisowego.
- Wybitnie nudnego, dodajmy.
- Kim ty jesteś?
- Głosem Wewnętrznem, który coś ci mówi.