Kamieniec Podolski, cz. niewątpliwie 1

Powiedzonko głosi, że należy „zobaczyć Neapol i umrzeć”. Ale poeta rzekł „wolę polskie gówno w polu, niż fijołki w Neapolu”.
Kierując się tą drugą zasadą, do miasta Camorry nie trafiłem. Chociaż ma ono swoich zwolenników, popleczników i sympatyków. Mniejsza z tym.
Teraz jednak wiem, że przed zgonem należy zobaczyć - choć raz, ale i to mało - Kamieniec Podolski.

To jest legenda, która - w przeciwieństwie do Baru - nie rozczarowuje, a - przeciwnie - sprostywa najśmielszym wyobrażeniom!
Wyobrażenia wyobraziłem sobie czytając, jak każdy chyba, „Trylogię” Sienkiewicza, osobliwie jej ostatnią, najmroczniejszą (uwaga! przemoc, śmierć, zwątpienie, upadek) część, czyli „Pana Wołodyjowskiego”, a pewnie jeszcze przedtem, pacholęciem oglądając serial TV na motywach, równie mroczny (bo czarno-biały), co oryginał.

[Tu niekonieczna dygresja:
Bardzo chciałem, z przyczyn lekturowo-sentymentalnych trafić i do autentycznego Chreptiowa, w którym autentyczną stanicą zawiadywał autentyczny Wołodyjowski.
Cóż, nie udało się - trzeba by nadłożyć sporo kilometrów dziurawymi drogami, jeno by stanąć na pustym, wysokim dniestrowym brzegu. Może kiedyś...
Natentomiast kwerenda mapowo-lingwistyczna przyniosła nieoczekiwane olśnienie: Waładynka, w której jarach Bohun ukrył u Horpyny Helenę, to nic innego, jak z rumuńsko-mołdawska Valea Adîncă, czyli Głęboka Dolina! Wszak kręcimy się już po dawnym pograniczu rusko-mołdawskim. Zresztą rzeczona Waładynka leży dziś - razem z Jarholikiem, dawnym Ultima Thule Rzeczypospolitej - w Mołdawii, ściślej w Naddniestrzu... Koniec dygresji.]

Potem uczyłem się o mieście w szkole, gdzie m.in. pokazano na slajdzie zapierający dech w sowie widok na kamieniecką twierdzę. Co ze szkoły wyniosłem? Między innymi wiedzę, że było to jedno z najdalej na wschód wysuniętych miast Zachodu, miast „łacińskich”: po opanowaniu przez Kazimierza Wielkiego lokowane na prawie magdeburskim (chociaż oczywiście genezę ma dużo starszą), z regularnym rynkiem i kościołem klasycznie umieszczonym na działce stykającej się z rynkiem narożnikami, notabene jedną z najdalej na wschód leżących katedr łacińskich, i z osobną dzielnicą ormiańską z osobnym rynkiem ormiańskim.
A przede wszystkim, coś tam wiedziałem o położeniu samego miasta w meandrze Smotrycza.

Wiedziałem, ale nie widziałem, teraz już widziałem i wiem.
Smotrycz rzeczywiście opływa miasto niemal stykając się sam ze sobą w najwęższym miejscu. Naczelny bajer polega jednak na tym, że płynie prawdziwym kanionem o nierzadko pionowych zupełnie ścianach, tworząc naturalną fosę i mury obronne jednocześnie.
Jedyny wjazd do miasta, tam właśnie, gdzie zakola rzeki zbliżają się do siebie, chroniony był kamieniecką fortecą, w której wysadził się (w powieści) i wysadzony został (w rzeczywistości) oficer Wołodyjowski (dopiero w XIX wieku zbudowano drugi most, też spore wrażenie czyniący - fot. poniżej).

Mając świadomość, że nasz postój w Kamieńcu to tylko wieczór – noc - pół następnego dnia, następnego dnia wstałem o 5.30, żeby spokojnie powędrować sobie jarem Smotrycza, a potem uliczkami miasta, pooglądać je i zaznać niepopędzany przez następujące po sobie fakty. Dość powiedzieć, że od 6.00 do 8.00 przeszwędałem pół długości jaru i ćwierć starego miasta, chociaż wielkie nie jest.

Oto skromna część fotoplonu z wędrówki dnem kanionu.
ON jest na jednym ze zdjęć!

Spokojnie, naczelny motyw kamieniecki - widok na zamek z przyczółku mostu tureckiego - niezawodnie pojawi się i tu, we blogu.
Gdyż odcinków kamienickich - nie da rady - musi być więcej.