Chocim

Jeśli powiedziało się „Kamieniec Podolski”, trzeba powiedzieć „Chocim”. Albo po zwiedzeniu pierwszego pojechać do drugiego.
Stoją bowiem te dwie fortece obok siebie jak Gog i Magog, Świdryga i Midryga, Minas Morgul i Minas... (to drugie), chociaż bezpośrednim odpowiednikiem zamku chocimskiego po po(do)lskiej stronie Dniestru był zamek w Żwańcu.

W czasach staropolsko-starotureckich Kamieniec był polski, a Chocim turecki. Choć nie zawsze: Chocim bywał polski, a Kamieniec turecki. A tak poza tym, to oczywiście K. był oryginalnie ruski, a Ch. mołdawski, a przedtem też halicko-włodzimierski.

Tyle historia. A, nie - jeszcze warto wspomnieć dwie główne bitwy, które tu zakwitły czerwienią w XVII wieku: pierwsza w 1621, gdy Polacy i Kozacy bronili się przed Turkami w warownym obozie przy zamku, i druga, w 1673, gdy wojskiem Sobieskiego oblegani byli z kolei Turcy. Obie wygrane przez naszych przodków.

Tureckość, a zwłaszcza mołdawskość Chocimia widoczna jest gołym okiem na pierwszy jego rzut, i czyni ona zamek innym, niż inne fortece kresowe czy niekresowe dawnej Polski i nie-Polski.

Tyle gadania, a teraz zdjęcia z tego wyjątkowego zabytku.

W zamkowych salach uświadczyć można między innymi niezłe dzieła sztuki w formie obrazów obrazujących uczestników batalii z roku 1621. Całkiem wyśmienite. Coś jak ze Stannego, Świerzego i Byliny Michała. Ale namalował je w 1957 roku (czyli gdy dwaj pierwsi z wyżej wymienionych artystów jeszcze raczkowali) ukraiński malarz, którego nazwiska haniebnie zapomniałem.