Stacja Modlin

Czas zapierdala jak posolony, i jak się okazuje, to już rok temu z górą odbyłem nadwiślańską welorutę, z której jak dotąd wkroiłem tu tylko materiał o zaskakująco zastanawiającym Smoku (Mochtach). Niesłychane. Wskazówek tego zegara (?) cofnąć się nie da. Jedyne, co się da, to miniony czas przypomnieć na kartach blogu, publikując kolejne powidoki z zeszłego lata.

Na przykład - żeby przejechać się tą trasą, dobrze dojechać z Warszawy do Modlina, po czym odjechać na zachód. Wprzód jednak można zwrócić baczną uwagę na stacyjny budynek.

Stacja w Modlinie przeszła wówczas zdumiewającą metamorfozę: z zapuszczonej, opuszczonej, zapomnianej i zamurowanej w wypielęgnowane cacuszko.

Jest to jeden z wielu w naszym kraju dworców w stylu dworcowym dworkowym, jakie powstawały w okresie międzywojennym, kiedy ów styl był niemal oficjalny dla inwestycji państwowych o takiej skali.
Autorem projektu stacji był Romuald Miller, w latach 20. XX wieku szef wydziału budownictwa Warszawskiej Dyrekcji PKP. Albo ktoś z jego zespołu.

Renowacja, nie dość, że wydobyła z ruiny zacny budynek, to jeszcze odznacza się wyjątkową pieczołowitością i kulturą w potraktowaniu swojego przedmiotu. Niemal bezzarzutną.

Oczywiście, jest ona poniekąd zasługą odbyłego się w zeszłym roku turnieju piłkarskiego oraz uruchomienia w Modlinie międzynarodowego lotniska odciążającego warszawskie Okęcie. To tutaj kończą bieg pociągi lotniskowe z centrum stolicy. A zaczynają autobusy. Chociaż jest możliwość adaptacji wyrostka linii działdowskiej prowadzącej do samego aeroportu. Jak zwykle, jest to jednak pieśń przyszłości, i dla stacji modlińskiej - oraz patrzących na nią - sam zysk.

Autor wyraża skruchę z powodu użycia słowa "zapierdala", ale taka jest brutalna prawda o bezlitosnych faktach.