Antwerpia, tunel pod dnem rzeki

W ostatnich czasach wykonała mi się spora pula podróży po mazowieckiej krainie - różnymi środkami transportacji, w różnych celach i w różnych okolicznościach. Wspólny mianownik jest za to taki, że materiału do pokazywania w parku zza krzaka mam na długie miesiące. Ale wówczas niniejszy blog przerodziłby się w hybrydę "blogu warszawskiego" z którymś z okołowarszawskich cybernotatników rowerowych. A więc równie dobrze mógłbym podać się do dymisji, bo po co mnożyć byty ponad miarę? 

Aha, wszak to jeszcze jeden niepotrzebny blog. No to wszystko w porządku. Mogę dalej zapodawać landszafty z Mazowsza przetykane pejzażami wewnętrznymi z wnętrza własnej kuchni... Ale żeby nie było monotonnie, poprzetykam je co jakiś czas także czymś z innej beczki.

Oto właśnie coś takiego. Antwerpia. Miasto chyba najbardziej ze znanych mi wpółdometropolii europejskich w jakiś tajemniczy sposób przypominające Warszawę. No bo staromiejska część w podobnej skali. No bo też zniszczone w czasie wojny i odbudowane częściowo pieczołowicie, a trochę po łebkach. No bo splendor przeszłości miesza się z syfem, turystyczny tip-top ze skandalicznym zapuszczeniem. Zresztą, tak jest nie tylko w Antwerpii. Ale nie uprzedajmy. W sumie, Warszawa wychodzi na tle całkiem nieźle. Pod względem atrakcji turystycznych jednak góruje, a zapuszczenie z roku na rok na naszych oczach maleje. Co by nie mówić.

Szczególne déjà vu z warszawskich kronik, zdjęć i literatury przedwojennej to liczni w Antwerpii chasydzi w tradycyjnych strojach - istne Nalewki. Większą liczbę można uświadczyć chyba tylko w Paryżu, Nowym Jorku, no i u źródeł.

W Antwerpii mają też przedwojenny modernistyczny drapacz chmur. Do czasu - najwyższy w Europie. A na drugim miejscu - warszawski "Prudential"...

No i jest rzeka. Co ci przypomina, co ci przypomina widok znajomy ten... Szerokość - się zgadza. Miasto odgrodzone ulicą szybkiego pojazdu - się zgadza. Na drugim brzegu względem starego miasta pleni się roślinność i majaczą jakieś bloki  - też się zgadza. 

Ale jest też zasadnicza różnica. W Antwerpii nie ma mostów - ani jednego. To ze względu na wzmożony ruch na Skaldzie, która nie przestała być -  w przeciwieństwie do królowej polskich rzek - żeglowna. Ruch w poprzek odbywa się zaś za pomocą tuneli pod rzecznym dnem - są ze trzy drogowe, do tego podziemny tramwaj. Ale najciekawszy jest tunel dla pieszych - Sint-Annatunnel. 

Zbudowany w latach 1931-1933, przekracza przeszło półkilometrową szerokość rzeki wraz z nadbrzeżami na głębokości ponad 30 metrów.

Wkracza się doń przez takie oto modernistyczne pawilony. Wewnątrz - kolejne lekkie déjà vu - schody ruchome w stylu retro, jak u nas w Warszawie na plac Zamkowy. No, po prawdzie nie dość, że dużo dłuższe (30 metrów wgłąb Hadesu!), to i starsze, bo czasów budowy tunelu. Mam nadzieję, że można wyobrazić sobie, jak to wszystko pięknie trzeszczy i kolebie się. Ale działa, i nawet jest wpisane do rejestru zabytków, więc raczej nie za prędko ulegnie wymianie.

Jeśli ktoś nie chce korzystać ze schodów, albo jest zroweryzowany, ma do dyspozycji czterdziestoosobowe (!) windy.

Pośrodku półkilometrowego odcinka ogarnia niektórych pewnego rodzaju niepokój intelektualny połączony z niewyraźnym wrażeniem klaustrofobicznym. Popatrują oni na sklepienie - czy nie przecieka. Inni oglądają się za ramię, czy nie zobaczą pędzącej ku nim wzburzonej fali... Cyt! coś szumi! To tylko schody ruchome...

Płęta: kolejne podobieństwo między Antwerpią a Warszawą zaistniało nie tak dawno. I nasze miasto ma tunel pod rzeką! Niestety - przeznaczony nie dla pieszych, a dla ich produktów natury naturalnej.

Ale podobno można było przed uruchomieniem przejść się na spacer pod Wisłę. Oczywiście chciałem iść. Niestety - okazało się, że bilety dawno wyprzedane...