27 stycznia 2015

Gdzie są wandale z tamtych lat?

Tak to jest, że gdy młokos jakiś namaże na murze farbą w spreju swój „tag”, to człowieka złość ogarnia jałowa i zniecierpliwienie bezowocne. Lecz jeśli tę samą niemal rzecz zrobił był jego przodek sprzed dwustu lat, to co innego, to już się człowiek z ciekawością nachyla, bada i przyswaja. Taką ma moc czar tzw. patyny lat.

Na dodatek, czasem uświadczyć można w takich aktach wandalizmu interesujący kącik świadectw materialnych większej lub mniejszej historii. Najlepszym przykładem jest tu opiewany przeze mnie podpis króla Stanisława Augusta na pomniku księcia Prońskiego w Beresteczku. Także napotkane nagle podpisy siedemnastowiecznych polskich (a może ruskich, lecz jednak łacinnoalfabetycznych) turystów na ścianie tysiącletniego kijowskiego soboru: pana Hołowińskiego (Hołomińskiego?) i Baltazara Stockiego (Słuckiego?) to nie byle co i wzbudzają emocje w miłośniku starorzeczy.

Ciekawy secik rytów nazabytkowych z przeszłości odnalazł się zaś w zeszłym roku na niespodziewanej wazie ogrodowej w stołecznych Łazienkach. Wandalizowali: Wincenty Stopczyński(?) w 1839, Stanisław Jan Czaykowski (nie wiadomo kiedy) oraz - jeszcze przed Nocą Listopadową, pod bokiem samego Wielkiego Księcia! - Józef Stainke (ten?).

Wandalizm, ale kawałek żywych ludzi w kamieniu!





Pokaźny zbiór takich wyrylców ujawniła także wakacyjna podróż przez krainę tyle zapomnianą, co kamieniem, że tak powiem, stojącą. Pojawią się więc w następnych odcinkach cykliku.





10 komentarzy:

  1. To tak jakby na obrazie Opałki dopisać ukradkiem literkę gdzieś w środku.

    OdpowiedzUsuń
  2. dlaczegoś wolę takie ryte wandalizmy niż współczesne markerowe bazgroły

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. może przyszłe pokolenia będą się nachylać z ciekawością nad markerowymi bazgrołami z dzisiejszych czasów. o ile jakieś jakoś przetrwają...

      Usuń
  3. A to praaaaadziadek wandal! Przypomniało mi to swoją drogą kaligrafowane pismo mojej śp. babci - zawsze podziwiałem!

    OdpowiedzUsuń
  4. O, z pismem ś.p. babci mam tak samo - kaligrafowane, lekko pochyłe. W kompleksy można było wpaść.

    OdpowiedzUsuń
  5. nie ma co wpadać. kiedyś po prostu uczono kaligrafii. dziś uczy się dzieci dysgrafii.

    OdpowiedzUsuń
  6. O właśnie - a dlaczego by nie uczyć dziś kaligrafii? Rączkę wyrabia, zmysł estetyczny kształtuje i jest równie niepraktyczne, jak 90% szkolnej wiedzy.

    OdpowiedzUsuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...