Gdzie są wandale z tamtych lat?

Tak to jest, że gdy młokos jakiś namaże na murze farbą w spreju swój „tag”, to człowieka złość ogarnia jałowa i zniecierpliwienie bezowocne. Lecz jeśli tę samą niemal rzecz zrobił był jego przodek sprzed dwustu lat, to co innego, to już się człowiek z ciekawością nachyla, bada i przyswaja. Taką ma moc czar tzw. patyny lat.

Na dodatek, czasem uświadczyć można w takich aktach wandalizmu interesujący kącik świadectw materialnych większej lub mniejszej historii. Najlepszym przykładem jest tu opiewany przeze mnie podpis króla Stanisława Augusta na pomniku księcia Prońskiego w Beresteczku. Także napotkane nagle podpisy siedemnastowiecznych polskich (a może ruskich, lecz jednak łacinnoalfabetycznych) turystów na ścianie tysiącletniego kijowskiego soboru: pana Hołowińskiego (Hołomińskiego?) i Baltazara Stockiego (Słuckiego?) to nie byle co i wzbudzają emocje w miłośniku starorzeczy.

Ciekawy secik rytów nazabytkowych z przeszłości odnalazł się zaś w zeszłym roku na niespodziewanej wazie ogrodowej w stołecznych Łazienkach. Wandalizowali: Wincenty Stopczyński(?) w 1839, Stanisław Jan Czaykowski (nie wiadomo kiedy) oraz - jeszcze przed Nocą Listopadową, pod bokiem samego Wielkiego Księcia! - Józef Stainke (ten?).

Wandalizm, ale kawałek żywych ludzi w kamieniu!

Pokaźny zbiór takich wyrylców ujawniła także wakacyjna podróż przez krainę tyle zapomnianą, co kamieniem, że tak powiem, stojącą. Pojawią się więc w następnych odcinkach cykliku.