Otwarty ogródek. Korzyści ze szwendeksu

Wśród rozmaitych -exów, czyli różnych rodzajów eksploracji (pierwotnym tutaj terminem jest urbex, czyli miejskie wyprawy odkrywcze, zazwyczaj w pejzażu postindustrialnym oraz innych pustostanach), zdarzyło mi się wymieniać tu szwendex, czyli bezplanowe szwendanie się po danej okolicy, czasem, choć nie zawsze, owocujące niezapowiedzianymi niespodziankami. Należy tylko połączyć szwendanie się z zaglądaniem w stające otworem otwory, przekraczaniem pozwalających na to portali i wnikaniem w strefy tak dostępne, jak tylko się da, czyli po kres, który kładzie mu wyraźne wyproszenie, wygonienie lub wręcz poszczucie (niekoniecznie psem).
Czasem jednak bywa zgoła inaczej, i zamiast wy- następuje zaproszenie.

Szwendałem się przez pewne miasto zagraniczne, choć akurat nie bez wyznaczonego celu, to jednak po drodze ku niemu także pieczołowicie trzymając oczy otwarte na wszelkie ciekawostki widokowe a aparat gotowy przy biodrze do strzału. Gdym przystanął i zajrzał szkiełkiem i okiem poprzez ażur furtki w głąb jednej z posesji, wtem pojawiła się za nią (furtką) jej (posesji) właścicielka. I bez wielu zbędnych ceregieli zaprosiła mnie do środka, bym z dużo bliższego bliska obejrzał ciekawą nieruchomość. Co się okazało? Okazało się, że twórcą złożonego domostwa był dziad przygodnej gospodyni, malarz, który wybudował sobie własną siedzibę w terenie wówczas podmiejsko-półwiejskim. Obecnie tkwiącą zaś w zasadzie w środku miasta. Miałem więc okazję nieoczekiwanie wniknąć na chwilę w sferę zupełnie prywatną i całkowicie mieszkalną.

Przytaczam to jako ciekawostkę, gdyż w naszej ojczyźnie nękanej nadużywaniem cudzej własności, podobna otwartość - metaforyczna i dosłowna - raczej nie byłaby czymś oczywistym, a raczej wręcz przeciwnie - nieoczywistym czymś.

Na ogół jednak nikt nie zaprasza, i co pozostaje, to tylko zajrzeć przez dziurkę od klucza.