Escherezada

Lubicie Eschera?

Ja go szanuję i podziwiam, ale lubię już nie tak bardzo. Trochę w jego twórczości czegoś na kształt cyrkowego popisu. Tak, jakby skrzypek bezbłędnie odegrał kaprys Paganiniego trzymając skrzypce za plecami. Raz można to zobaczyć, ale nie cały czas...

W każdym razie, skojarzenie wizualne nadsuwa się samo, gdy popatrzeć na powyższe obrazki, kolejny, po już kiedyś pokazywanym, efekt warszawskiej wycieczki klatexowej. Przy czym oczywiście perspektywy i widoki są tu całkowicie normalne.

Normalne? Do pewnego stopnia. Bo co jest niezwykłe - z dzisiejszego punktu widzenia - to potraktowanie przez twórcę projektu budynku klatki schodowej jako osobnego małego dzieła sztuki. We współczesnym budownictwie czegoś podobnego się bowiem nie spotyka - nie ma na to kasy, czasu ani chęci. Po schodach ma się pomykać, a nie nimi napawać. Mają zajmować jak najmniej cennego miejsca, a nie rozrastać się swoimi biegami oraz tak zwaną duszą do rozmiarów dziedzińca.
Ba, zdarzają już się rzadkie do tej pory w Polsce klatki schodowe bezokienne.

Zdjęcia szumią i syczą, ale ciemnawo tam, a lepszego obiektywu, jak to się mówi: nie dowieźli.