Powidoki z Czerwińska

Porządny polarnik, czy alpinista występuje w przyrodzie w przyciemnionych goglach.
Kazimierz Nowak, polski przedwojenny podróżnik, który przejechał Afrykę z północy na południe na rowerze, opisywał, jak to w początku swej trasy niemal oślepł na pustyni od słońca i pyłu. Wyleczył go włoski doktor, który też sprezentował mu pustynne gogle, których to brak dał się naszemu eksploratorowi we znaki.

I mnie zdarzyła się podobna przygoda, jeno nie w Afryce, a na Mazowszu. (I nie leczył mnie lekarz-Włoch).
Było to, gdy wybrałem się pewnego lata na welowycieczkę wzdłuż Wisły, od Modlina po Wyszogród. Dzień był upalny, a droga wiodła przeważnie duktami ziemnymi, a nierzadko piaszczystymi bądź pyłowymi, suchymi jak pieprz i jaśniejącymi bielą w słońcu.

Na dojeździe do Czerwińska już trochę mnie szczypało pod powiekami. Ale najśmieszniejsze nastąpiło gdy przestąpiłem próg najszacowniejszego zabytku Mazowsza, wchodząc z blasku dnia w mrok kościelnej kruchty. W jednej chwili przestałem cokolwiek widzieć, a oczy zaczęły mi łzawić i okropnie boleć. AU! Na szczęście, na zapleczu, gdzie się powlokłem, znalazłem łazienkę i porządnie przemyłem sobie zupełnie czerwone gały wodą. Pomogło, i objawy stopniowo ustąpiły.

Tak więc byłem w stanie ostatecznie wynieść nieco powidoków, z których garść publikuję niniejszym - przegląd dzieł z ośmiuset lat historii sztuki polskiej.