Słoń (kamienny) a sprawa polska

Ostatnio w komentarzach do wpisu na zaprzyjaźnionym blogu miałem okazję sformułować (nie po raz pierwszy) myśl światłą i głęboką, a mianowicie (cytuję): w Polsce są wszelkie cuda świata, jakie tylko można by wymienić, tyle że w zredukowanej wersji. Zredukowanej - znaczy mniejszej, skromniejszej lub czasem symbolicznej jeno (ale zawszeć). Dotyczy to zarówno dzieł natury, jak i tworów geniuszu ludzkiego (czy choćby zdolności).

Żeby nie być gołosłownym, pozwolę sobie zaprezentować przykład symptomatyczny, by nie rzec - wręcz emblematyczny. Jest nim zjawisko, które da się opisać opisem: słoń, noszący na grzbiecie obelisk. Oczywiście nie żywy egzemplarz, a kamienny. Słoń światowy, a przy tym oryginalny, znajduje się w Rzymie.
Tam, na placu przed kościołem Santa Maria sopra Minerva znany chałturnik epoki baroku, Giovanni Lorenzo Bernini, umieścił rzeźbę przedstawiającą to zwierzę, a na niej egipski obelisk.
Dlaczego słoń, i słoń właśnie - ciekawych odsyłam do literatury fachowej. Można też napisać list z żądaniem wyjaśnień do pana Georgiego Gruewa.

Notabene! Obiekt widziany przez widzów na powyższym zdjęciu w tle, to kolejny przykład bardziej zamaszystego pierwowzoru
odpowiadającego mu polskiego skromnego odpowiednika. Jest nim antyczny Panteon, którego formę naśladuje między innymi warszawski kościół świętego Aleksandra na placu Trzech Krzyży.

Słoń krajowy stoi w miejscu - bo nie miejscowości nawet - zwanym Grodzisko, górującym nad doliną Prądnika, w Ojcowskim Parku Narodowym zresztą. Grodzisko, które turysta nieświadomy może przegapić po drodze z Ojcowa do Pieskowej Skały, albo w drodze powrotnej: z Pieskowej Skały do Ojcowa, godne jest polecenia, jako miejsce szalenie malownicze i interesujące. No i również ze względu na zespół zabytków z nibyrzymskim słoniem z obeliskiem. Nasz słoń nie pochodzi od twórcy, który na dobre wrył się w strony historii sztuki, ale z pewnością jest bardzo sympatyczny w swym lekko nieporadnym a z drugiej strony niemal  formistycznym kształcie.

Zdjęcia powyższe i to obok pochodzą ze wspomnień ze skanera: podkrakowskie z roku 1999, rzymskie z 2000. Bonusowo zamieszczam wizerunek słonia rodzimego cyfrowy. Po zdigitalizowaną wersję słonia włoskiego mam nadzieję kiedyś się wybrać... Nie wiadomo kiedy, gdyż tak, jak i poeta:
Nie rzucam monet do fontanny Trevi
czy to skutkuje nikt na pewno nie wie.

A może nawet wrzuciłem... Tak czy siak, jak to się mówi: Rzym wart jest mszy. Nie mówiąc o podróży.
Ale i Grodzisko - choć mniejsze i młodsze - warto odwiedzić bawiąc w OPN.