W Ogrodzie rzeźb

Wiosna nas latoś nie rozpieszcza. Szczerze mówiąc, to po prostu suka.
„Klimat był zawsze przeciwko nam” - ileż prawdy w tym krotochwilnym i parodystycznym dziele, skąd cytat. Z tych względów, korzystając z chwilowego przejaśnienia i krótkotrwałej operacji słonecznej, zapraszam serdecznie do podwarszawskiego Ogrodu rzeźb.

Brama otwarta, wejdźmy.

Śmiało, dalej. Na zamknięciu alei wejściowej rzuca się w oczy byk.

Obok, w pobok - inny byk. A wraz z nim, e... toreador.

A tu - z innej beczki: ptak-krzykacz.

Nieopodal ciekawie zerka gołąbek.

Jeszcze więcej ptaków! A i tak nie wszystkie to. Ptaki stanowią główny składnik Ogrodu.

Lecz nie tylko - znajdzie się i syrena.

Albo - nad stawem - rodzina żab.

To chyba dalszy krewny?

Zatoczywszy koło wracamy do punktu wyjścia, czyli byka z, e... toreadorem.

Spójrzmy bestii prosto w ślepia, których nie ma.

Na koniec: skromny dar od tej suki, wiosny. Zawilce. Dobre i to.

Posłowie.
Miejsce to przypomina inne pod- i w- warszawskie ogrody wypełnione sztuką, Królikarnię, Radziejowice...
Najbardziej chyba jednak podradomskie Orońsko - czyli Centrum [?] Rzeźby Polskiej.
Z tą różnicą, że jest prywatne, a dzieła są autorstwa jednego tylko artysty, i to zagranicznego. Poza wszystkim rzeźby te naprawdę, jak to mówią, „dają radę”.
A sam park jest naprawdę ślicznie urządzony i zadbany, tak że całość wygląda miejscami „jak nie w Polsce”. Warto wybrać się tam w jakiś - wreszcie - pogodny dzień.