S.K.R.A

A więc druga część cyberfotoreportażu z terenu klubu sportowego SKRA w Warszawie. Po basenach - część właściwa, czyli stadion z najbliższymi przyległościami.
Obiekt niesłusznie zapomniany, zupełnie niedoceniany i niegodnie zapuszczony.
Aczkolwiek nie mam z nim takich związków sentymentalnych, jak z klubem „Warszawianka”, którego sekcji byłem ongiś prawdziwym członkiem.

Wpierw wkraczamy główną aleją wejściową od b. ulicy Wawelskiej. Aleja wprowadza jednocześnie w teren i w nastrój rozpadku (kombinacja upadku i rozpadu). Sama już jest w kiepskim stanie (zwłaszcza pełzające murki oporowe), choć widać też jak solidnie była swego czasu projektowana - i wykonana. Klinkier, kostka granitowa na obrzeżach - to niebagatelne materiały, nie to, co współcześnie wszechobecna ordynarna kostka betonowa.

Na tej nawierzchni widać też ciekawy relikt czasów minionych: wymalowane farbą podziały na komórki słynnej w latach 80. giełdy wszechrzeczy. A więc zabytek ponadtrzydziestoletni!
I ja byłem na tej giełdzie! Zabrali nas rodzice i kupili księgę przygód Tytusa, Romka i A'Tomka - tę z prasolotem i ochroną zabytków. Była to jedna z dwóch i pół, które posiadałem we wczesnym dzieciństwie...

Kierujemy wzrok na spektakularne zewnętrze stadionu z wieżą-dominantą. Dziś, jak widać, służącą głównie  cyfrowej telekomunikacji i sporadycznym skokom bungee. Od etnografa badającego wyspy Polinezji dowiedziałem się o genezie tego sportu, ale nie było to na SKRZE.

Od razu zapuszczamy żurawia, by unaocznić sobie szlachetną obłość bastei stadionowych trybun znaczoną subtelnym rytmem otworów.

Podziwiamy kolejne dopracowane detale obecnie w rozsypce. Ciekawe jest także ogrodzenie od strony b. ulicy Wawelskiej, które powstało (chyba) w latach 90. - jako ostatnia wyszukana inwestycja związana z kompleksem.

Muzeum Sportu i Turystyki działało w pomieszczeniach pod trybunami w latach 1966-2005.
Niestety, z właściwą sobie opieszałością, nie zadbałem by je odwiedzić w tej lokalizacji (dziś jest gdzie indziej) - nie dla zakurzonych oszczepów i medali, lecz dla samych wnętrz. Nb. wszystko wskazuje, że to samo spotkało mnie z nieodległym Muzeum Kolejnictwa.
Muzeum na Skrze odwiedzili za to bohaterowie wspomnianego wyżej komiksu - w księdze olimpijskiej.
Z tych czasów pozostał tylko stelaż pod neon i ta oto (złamana) tabliczka.

Interesujący, sewentisowy detal przy wejściu pod wieżą. Przywodzi na myśl wystrój okolicy „Domów Towarowych Centrum” i pasażu obok nich w czasach świetności.

Pamiątkowa tablica wraz z towarzyszącą twórczością współczesną twórców współczesnych.

Spojrzenie na rytm okien i wyjść z trybun (w kształcie staroegipskich pylonów). Widoczne też kolejne sektory jaruzelskiego bazaru poniżej.

Widok od drugiej strony. Twórcami obiektu byli Mikołaj Kokozow i Jerzy Wasilewski wraz z zespołem (m. in. wybitnym Ludomirem Słupeczańskim).

Powstał on (obiekt, nie Ludomir) w 1956 roku. Zasłynął 13 lat później pierwszą w Polsce nawierzchnią tartanową bieżni.

Zaglądamy ciekawie na stadion przez womitorium (tak! tradycyjnie, z czasów rzymskich, nazywają się w ten sposób wyjścia z trybun stadionów i teatrów).

To zaś widok na płytę od południa, tam gdzie nie ma trybun.
Trybuny są w stanie opłakania (choć lepsze, niż stadionu Warszawianki), sama płyta jeszcze wygląda jako-tako. Jak i bieżnia - z tartanem! Ktoś tam też sporadycznie ćwiczy.

Stan obecny otoczenia stadionu.

Na koniec - widok ogólny od strony byłych basenów.

Adieu.
W następnym odcinku: wielka chujnia w klubie „Spójnia”.