Liternictwo

Jest takie zjawisko. Gałąź. Dziedzina. Fach. Nauka? A mój osobisty kiedyś tzw. konik.
Liternictwo.

Kiedyś w zupełnym regresie - w czasach, gdy znawców i umiejętniaczy przygniotła rzesza „szwagrów ze smykałką”. Teraz jest lepiej - ale tylko dlatego, że szwagrów z kolei wyparły komputery i zmagazynowane w nich obiekty sztuki typograficznej.

A wszak w tej dziedzinie nasi mieli osiągnięcia - od Półtawskiego, po współczesnego twórcę fontu „Lato”.
Ktoś inny znów, w głębi internetu, wyręcza w tłumaczeniu jak krowie na rowie, że co „font”, to nie „czcionka”.
Poeta zaś nasz wielki zauważył, iż

Litera wcale nie jest, jak tuszy niektóry,
Czymś dowolnym, co nie ma swej architektury,
Ani uzasadnionym na pierwiastku wiecznym.
Stara jak słowo: ona - czyni je statecznym.



Co do mnie, to już jako brzdąc 14-letni nauczyłem się pisać antykwą, oraz innymi krojami, które mi się podobały. Poza tym, byłem normalny, itd. Dlatego do dziś z przyjemnością tropię rozsiane po świecie dziełka sztuki literniczej. Np. kiedyś z podziwem wpatrywałem się w mistrzowsko wypisane słowo „kisiel”, figurujące w garmażeryjnym akwarium baru mlecznego „Karaluch”...

Także i ten przykład zwrócił od razu szczególną uwagę. Wygląda jak pozostałość scenografii do filmu  „Sanatorium pod klepsydrą”, bogatego od rekwizytów posecesyjnych. A to tylko oznaczenie na nieczynnej stacji nieczynnej osobowo linii kolejowej nr 12....

(wczesną wiosną).

APENDYKS:
Zapomniałem dodać wzmiankę o własnym kroju pisma używanym ongiś przez PKP. Obecnie zastępowanym prozaicznym Arialem z edytorów tekstowych maszyn liczących...
Oznaczenie wyżej ukazane wydaje się dość wyjątkowe. Lokalne? Co do tego kroju, jest to prawdopodobnie anonimowe „secesyjne pismo plakatowe” - częste na afiszach i winietach czasopism przełomu XIX i XX wieku.