Tamburyn na odejście lata

Zdaje się, że nastała zwykła pora na moje doroczne narzekanie na koniec lata (w sensie wakacji, w rozumieniu miesięcy lipiec - sierpień). Właściwie jednak jęczeć i zrzędzić mogłem zacząć już przed połową sierpnia, kiedy tegoroczne lato uznało, że już nic nie ma do powiedzenia i podaje się do dymisji.
Podobno wcześniej były jakieś upały, ale nie zdołało się ich zanadto zauważyć. Trudno. Ciepłe noce też można sobie wybić definitywnie z głowy, aż do za rok, jeśli sytuacja ogólna wytrzyma tyle czasu.

Tymczasem, odchodzące zdradzieckie lato należy pożegnać minutą zgiełku. Będzie to kolejna po „Zawrotach głowy” Royera francuska miniatura klawesynowa. Bo jeśli się powiedziało „A”, należy powiedzieć „C” i tak dalej - miałem wszak od czasu do czasu wyblożyć poniektóre ze szczególnie efektownych klawesynowców.
I oto - „Tambourin” Jeana Philippe'a Rameau, z cyklu „Pièces de clavecin”, rok 1724. Gra(ł) Scott Ross:

Wdzięczna to melodia - niby-tańca z bębenkiem - i letnio się mi kojarząca. Latem, dwadzieścia lat temu (równo), gdy zagwizdałem ją bowiem sobie, okazało się, że Em. grywała ten utworek na flecie, a tym samym, że łączy nas jeszcze więcej niż dotąd myśleliśmy.