Elegia na odchodzące lato

W zeszłym roku napisałem, co już raz powtarzałem, więc powtórzę znów: gdy lato się kończy, to jakby ktoś znajomy umarł. W tym roku poczułem się nieco inaczej: jakby ktoś mi w ryj dał. Zimnica i… wrzesień! Wiem, że kalendarzowe lato jeszcze ma bez mała trzy tygodnie, żeby się wyszumieć, i znów może być pięknie, jak w 1939-tym. Wiem też doskonale, że nie ma co nastrajać się elegijnie za każdym latem i wszystkimi latami minionymi, ale… Gdzie lipiec i sierpień 2013? Gdzie się podziały? Gdzie są czereśnie? A gdzież niegdysiejsze śniegi? A gdzie Snowden? Najłaskawsza pora roku powoli się kończy, a wraz z nią powoli kończy się życie i w ogóle świat. Nawet internet powoli się zwija…

Cóż więc robić? Napalić w kominku i przygotować się psychosomatycznie na pożegnanie z sandałami oraz pływaniem i na powitanie szalików. Sęk w tym, że kominek sztuczny, atrapa. Palić można najwyżej lampę nad stołem. I czerpać élan vital ze zdjęć, co się je latem ustrzeliło. Po to są.