Willa na Willowej

Tytułem (?) wstępu.

Pragnę oznajmić, że na blogu tym staram się na ogół nie pokazywać szczególnie skrzeczących przypadków pospolitości antropogenicznej. To, że wiele materiałów do publikacji w takiej kategorii można znaleźć na pierwszym lepszym spacerze z aparatem w garści – czy to w mieście, czy na wsi – każdy chyba wie.

Przeważnie preferuję pokazywanie pozytywnych przejawów przestrzeni.

Dlatego prezentując poniższe fenomena, chciałbym zrobić to zupełnie obiektywnie, powstrzymując się od autorskiego komentarza. Komentarza wartościującego, starającego się dociec, co tu konkretnie schrzaniono, dlaczego chciano mieć „lepsze” i dlaczego mawia się, że „lepsze wrogiem dobrego”. Nie napiszę też, dlaczego koleżanka mieszkająca w pobliżu, zaczęła chadzać inną trasą, niż zazwyczaj…

Podam tylko suche fakty. Oto one:

Na ulicy Willowej, w jednym z najbardziej uroczych zakątków warszawskiego Mokotowa, stoi – nomen omen – willa. Niestety, leksykon architektury przedwojennej Marty Leśniakowskiej nie uwzględnia jej. Nie wiem więc, kto ją projektował i kiedy dokładnie powstała. Najprawdopodobniej jednak około roku 1930. 

Był to budynek dość skromny, a jednocześnie ciekawy i oryginalny. Głównie za sprawą wieży o surowych formach ni to średniowiecznych, ni to mauretańskich. Zresztą, jakaś arabska ambasada, czy rezydencja takiegoż ambasadora mieściła się w niej po wojnie. W czasach współczesnych willa została odzyskana przez spadkobierców, którzy spylili ją chyba prywatnemu nabywcy. 

Ten zaś zdecydował się na przebudowę jej w stylu, hmmm…. „toskańskim”. Czy jakoś tak.

Gdybym wiedział, że tak będzie, zrobiłbym zawczasu więcej zdjęć na pamiątkę.