Kolumna z orłem

Nie miałem - we wczesnej młodości - szczęścia do aparatury fotograficznej. Pierwszy aparatus to była radziecka Smiena - suka rwała perforację, i cały film można było wypstrykać na jednej klatce. A może nie potrafiłem obejść się dość delikatnie z wytworem sowieckiej technologii? Potem przejąłem ojcowski Zenit - i ten aparat sprawował się dobrze, całkowicie manualny, z osobnym światłomierzem marki Leningrad. Ale poszła jakaś śrubka wewnątrz obiektywu i zdecydowałem się apgrejdować. Od ob. b. ZSRR nabyłem z kocyka nowy model Zenita, ze światłomierzem wbudowanem.  I tu, na przykładzie tak drobnego produktu gospodarki socjalistycznej można było przekonać się o upadku i uwiądzie systemu. 

Breżniewowski aparat działał aż do jakiegoś uszkodzenia mechanicznego (właściwie można było zmienić tylko szkiełko, ale chciałem mieć, jak inni, światłomierz w aparacie). Gorbaczowowski diabli wzieli niemal od razu wraz z komunizmem i całym ZSRR. 

W sumie więc - nie można żałować.

Ale wobec tego, konieczny był przeskok do technologii zachodniej. W tym szczególnym przypadku - z b.NRD. Na giełdzie fotograficznej rodzice fundnęli mi Praktikę z systemem elektronicznego doboru czasu do przysłony. I to był fajny aparat. Niestety - psuł się bez ustanku. Com ją oddał ją do naprawy, to po chwili znów nawalała jej elektronika.

Dlatego mam o wiele mniej zdjęć z czasów szkolnych, niźli bym chciał...

W czasach studenckich używaliśmy aparatu Em., również Zenita - modelu z mrugającymi diodami, a więc tip-top. Nawet się chyba nie psuł... Aż do grzmotnięcia o bruk sandomierskiego Rynku.

Wtedy wreszcie dorobiłem się "prawdziwego" aparatu. I to był finał przygód z wadliwym sprzętem. 

Oczywiście - Canon robi kopiarki, Sony - telewizory. Aparaty zaś robią Nikon, Pentax i Olympus (tu powinno pojawić się internetowe mrugnięcie oczkiem).

Niestety (?) nadsunęła epoka cyfrówek. 5 i pół roku temu, pierwszego dnia w "Heldze", cyknąłem pierwsze zdjęcie przez okno. Wtedy aparat zrobił "wziuuuuuuuuump" i zwinął niedokończony film, gdyż wyczerpała się bateria. Było to ostatnie zdjęcie analogowym aparatem, jakie zrobiłem. I definitywny koniec zabaw z błoną i papierem.

Tyle wspomnień odnośnie fotosprzętu. Co do wspomnień ze skanera, to niedawno z radością odnalazłem fotkę, o której myślałem, że właśnie ze względu na wadliwą technikę socjalistyczną w końcu nie powstała. Albo zaginęła wraz z kliszą. A jednak!

Niejeden warszawski bloger ma w swym dorobku dokumentację tego zabytku. Atoli dziś znajduje się on w okolicznościach zgoła odmiennych. Ja mogę pochwalić się wizerunkiem stanu pierwotnego, czyli orła na dziko. Voilà.

ok. 1991

Skąd wziął się i od kiedy tam stoi - nie do końca wiadomo. Wieść gminna oczywiście łączy go z postacią lub też czasami Napoleona. U nas bowiem wszystkie takie starorzecza przypisuje się albo Napoleonowi, albo Szwedom, albo diabłowi (w zachodniej Europie są to analogicznie - albo Cezar, albo Karol Wielki, albo diabeł). W każdym razie, ulica Bukowińska, przy której się znajduje, ma wiekowy rodowód - jest to część dawnego traktu czersko-wareckiego, biegnącego górą skarpy od Mokotowa. Tak, jak i dalsze ulice: Dominikańska, znana ze swego folwarku, i Nowoursynowska, dawniej po prostu Ursynowska, znana z pałacu - co za Rozkosz! - oraz Dębu Mieszko. 

Ma więc prawo stać tam tego rodzaju dzieło antycznego streetartu.

To zaś, co ostało się pod skarpą i wciąż zachowuje klimat z fotografii - wkrótce na łamach.

Autor wyjaśnia, iż czasownik "nadsuwać" jest kombinacją słów "nadciągać" i "sunąć" - czyli zbliżać się z wolna a nieubłaganie. Tak na przykład zbliża się kot do łóżka - nadsuwa.