Znów

Czy jest sens pokazywać obrazek niemal identyczny, jak w winiecie? Obrazek, który każdy potencjalny widz może uświadczyć własnoocznie, jeśli tylko pofatyguje się na tzw. łono? Albo nawet - jeśli mieszka w wielkim mieście - na Sady Żoliborskie?

A jednak. Wzrastające z upływem czasu poczucie upływu czasu każe chwytać ulotne oznaki upły... no dobrze: ulotności wszechrzeczy uosobione wanitatywnym motywem - w tym przypadku - kwitnienia jabłoni. Albo po prostu tak cieszącym oko, że coś samo pcha w jego stronę i obiektyw, a palec spustowy na spust.

Wszak pytał poeta - cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa? No, faktycznie - można poecie odpowiedzieć - chyba tylko średnie drzewa kwitnące...

Tyle tytułem zbędnych rozważań natury okołoogólnej. Konkret nr 1:
W zerówce nauczono nas piosenki, której fragment pamiętam do dziś (może niedokładnie):

I znów zakwitły jabłonie,
Zielenią okrył się gaj.
Świat w blaskach słońca tonie,
po łące chodzi maj.

Banał? Tak, ale, cholera, także prosta prawda o Polsce i świecie współczesnym.
Na dodatek było to - melodia - pierwsze z silnych wzruszeń muzycznych, jakie pamiętam. I bynajmniej nie ostatnie.

Konkret nr 2:

Dzisiejsze uprawy pomologiczne nie przypominają sadów tradycyjnych. Obraz tych drugich to zielone lub zakwitające drzewa o grubych, koniecznie pobielonych pniach rozsiane na zielonej trawie. Patrz: np. sceny z widmem aktora Łukaszewicza w „Weselu” w reżyserii Wajdy itp. malarstwo młodopolskie. Obraz tych pierwszych to krzaczki w regularnym, systemowym rozstawie, traktowane średnio toną pestycydów, herbicydów i suicydów na owoc. Se la wi.