Pińczów (4). Dom

Można pomyśleć, że poprzedni wpis dotyczący Pińczowa został częściowo zbojkotowany przez potencjalnych Odbiorców. Prawdopodobnym powodem był typowo polski antyklerykalizm. Starając się zaspokoić oczekiwania wzburzonych tłumów, wystawiam więc dziś na światło dzienne zupełnie świecki obiekt z samozwańczej stolicy Ponidzia.

Starożytna ta budowla zwana jest co prawda „domem ariańskim”, albo wręcz „drukarnią ariańską”. Nie jest to jednak miano zakorzenione w rzeczywistości, gdyż powstała już po przejęciu włości przez Myszkowskich. Pińczów zaś wcześniej był ośrodkiem kalwinizmu, a nie wyznania braci polskich - te były gdzie indziej (np. w Rakowie).

Dom ów renesansowy znajduje się w dzielnicy - w zamierzeniu osobnym miasteczku - Mirowie, założonej pod koniec XVI wieli przez nowych właścicieli (nazwa od rodowego zamku koło  nomen-omen Myszkowa). Oryginalnie stanowił część pierzei mirowskiego rynku, który z biegiem czasu zatracił swoją formę i treść, stając się nieregularnym przyulicznym skwerkiem za zabudowaniami klasztornymi.

Nie jest tak wymyślny formalnie a oszałamiający wizualnie, jak słynne kamieniczki kazimierskie, ale za to jego elewację okraszono prawdziwą rustyką, czyli okładziną w formie ciosów kamiennych, a nie lipną, czyli boniowaniem w tynku. Nadproża, oczywiście kamienne, uświetnione są jakimiś łacińskimi sentencjami.

Jak napisał profesor Wojciech Bartos w swoim Budownictwie na ziemiach polskich w XVI wieku:
„Dom zwany drukarnią ariańską nie ma obecnie swojego odpowiednika w naszej świeckiej architekturze, co też czyni go jednym z najbardziej zajebistych zabytków ojczystych.”
Czego każdemu życzę.