Warszawska klatka schodowa epoki bierutyzmu

W świadomości wielu osób coś takiego nazywa się socrealizmem. Dla mnie jednak ta nazwa nie jest ścisła. Żeby coś było SOCrealistyczne, musi być "socjalistyczne w treści". Socrealistyczny jest zatem wystrój MDM-u i Pałacu Kultury, i ... na tym koniec.

Socrealistyczna jest oczywiście literatura epoki - tak zwane produkcyjniaki i poezja rewolucyjno-agitująca. No, ale literatura treścią głównie stoi.
W architekturze według mnie w ogóle nie ma takiego stylu. To tak, jak z secesją - też trudno ją nazwać stylem w odniesieniu do architektury. Była stylem dekoracji, ornamentów, obrzutką więc tylko i panierką.

Zadekretowany za Bieruta styl, to tradycyjny styl akademickiego klasycyzmu, przetworzonego lekko i uproszczonego przez doświadczenia modernistyczne i, niekiedy, z tendencjami do pewnej toporności (jeżeli owa toporność miała przypominać sękate paluchy chłopa, żylasty kark robotnika i niekształtne wdzianko przedszkolanki, to zgoda - jest treść socjalistyczna).
W wielu przypadkach jest to jednak wysokiej klasy architektura o odpowiedniej skali i detalu. O urbanistyce większości ówczesnych założeń nie wspominam!

Chociaż... Podobno polski wkład w rozwój światowej architektury tamtych czasów, to kapitel kolumny ze stylizowanych liści, już nie akantu, a buraka. Zawsze dziwiłem się, że przy okazji nikt nie wpadł na pomysł, żeby - zamiast tradycyjnej - nadać kolumnom formę gigantycznych śrub. Powiedzmy, do 1/3 wysokości gwintowanych, z sześciokątnym "łbem" zamiast kapitelu.
Ale to może byłby już czysty postmodernizm, na który było za wcześnie.


Samo miejsce ma ponurą sławę. W piwnicy budynku (to tam na dnie) znaleziono zwłoki Bohdana, syna postaci tyle znanej co kontrowersyjnej - Bolesława Piaseckiego.
Tożsamość sprawców i motyw zbrodni są właściwie po dziś dzień niewyjaśnione, co daje okazję do snucia rozmaitych hipotez.