Flamandzkie Ardeny

W nawiązaniu do klimatu zaookiennego (albo przed- jeśli ktoś tkwi w plenerze), obecny wpis poświęcam nastrojom wiosennym, choć już sprzed lat.

Obrazki, które prezentują się poniżej, wydawać się mogą na pierwszy skok oka niezmiernie banalne. Ot, jakiś las jakich wiele. Nie jest tak jednak do końca... W czasach, gdy zdarzyło mi się przebywać w tamtych rejonach świata, pokazał się w księgarniach album „Lasy Flandrii”. W opasłym tomie znajdowała się mapka konturowa tej krainy z zaznaczonymi tu i ówdzie... kilkoma małymi zielonymi plamkami. To były właśnie owe lasy.

Na zdjęciach widnieje jeden z tych kompleksów, wyjątkowy jednak w dwójnasób. Płaska ta kraina jak, nie przymierzając, Mazowsze, w jednym bowiem miejscu wypiętrza się, tworząc kilka wzgórz o (nieoficjalnej) nazwie Flamandzkie Ardeny. Coś jakby Garb Gielniowski zatytułować Radomskimi Tatrami...

Najwyższy szczyt - Kluisberg - wznosi się aż na 141 metrów n.p.m.! Niemniej, przyjemny spacer można tam sobie uciąć.

Żeby jednak nie pokazywać we wpisie samych drzew, choćby w świeżutkim sosie wiosennego runa itp., dodaję treść krajoznawczą, jaką są dwa widoczki z głównego kościoła głównego miasta Flamandzkich Ardenów - Ronse. Patronem świątyni, którego szczątki doczesne są tam składowane, jest święty Hermes. Rzymski ten męczennik zasłynął jako wybitny egzorcysta, zarówno za życia, jak i po, już w roli świętego. Dlatego Ronse stało się ponadlokalnym ośrodkiem pielgrzymkowym dla opętanych / chorych umysłowo. Średniowieczne Tworki. Statua konna przedstawia świętego wyprowadzającego diabła na smyczy.