Ratusz w Sulmierzycach, wzorzec do zrzynania

Najpierw był, że tak powiem, oryginał, czyli źródło inspiracji: ratusik z Sulmierzyc. Miasteczko położone tuż na południowym krańcu Wielkopolski, na samym końcu jej obrusa, szczyci się tym prześlicznym przykładem budowli municypalnej.
Nigdy tam jeszcze nie byłem - zostaje dzięki temu jakiś jeszcze cel w życiu. Może więc kiedyś... Wygląd tego zabytku jest mi jednak dobrze znany, a mianowicie ze znaczka pocztowego czasów PRL-u. Była to część serii z wyobrażeniami wybitnych przykładów polskiej architektury drewnianej.
Reprodukcję tego znaczka pozwalam sobie przytoczyć ze stron międzysieciowych Sulmierzyc.

Potem powstał projekt urbanistyczny, niezrealizowany dotąd i prawdopodobnie i w przyszłości w podwarszawskiej pustce. Z różnych względów, jak np. śmierć głównego inwestora. Zdarza się.
Wśród wizualizacji zauważyć możemy jednak budynek społeczny inspirowany formami prosto z wyżej pokazanej wernakularnej budowli.

Późnej jeszcze - niedawno - jadę ci ja przez Polskę, m.in. przez jedno z małych miasteczek, i co widzę? Kolejny ratusz z Sulmierzyc!
Nie do końca identyczny, ale inspiracja jest oczywista. Co ciekawe, jest to tzw. nówka sztuka nieśmigana, wykonana pod pozorem rekonstrukcji oryginalnego budynku rady miejskiej, którego fundamenty odsłonięto przy okazji remontu, rewitalizacji i reeuropeizacji rynku.

Polska to piękny kraj. Tylko ludzie to... Nie, nie ludzie. Budynki, budowle i inne obiekty, które wznoszą, tworzą i stawiają - mniej więcej od półwiecza, ze szczególnym nasileniem w czasach (totalnej?) wolności. Cały ten kraj pokryty jest szlamem paskudnych tworów, jak kraina po powodzi.
Pod tym względem, Polska to kraj straconych szans i zmarnowanych możliwości.
O tym nie muszę pisać - robią to od lat całe rzesze innych, na dodatek bez najmniejszego skutku. Poza tym, podtytuł tego blogu mógłby brzmieć „pokazuję to, co mi się podoba”. A więc nie będę pokazywał, ani pisał za dużo, o tym, co mi się nie podoba.

Podobają mi się zaś pejzaże ojczyste, zarówno ziem zdobytych na sąsiednich narodach: Sudety, Bieszczady, Suwalszczyzna, Pojezierza, Wybrzeże, jak i rdzennego serca naszego kraju: Mało- (zwłaszcza) i Wielkopolski, ale i Mazowsza, itd.
Podobają mi się też relikty dawnego budownictwa, nie tylko zabytki, ale i zwykłe kamienice, domy, czy chałupy.

Wobec smutnej rzeczywistości naszej codziennej przestrzeni, uważam, że inspirowanie się dobrymi przykładami budownictwa prostego a pięknego jest uzasadnione, jeśli nie wręcz wskazane.
A także i najzwyklejsze zrzynanie.