Kijów city

Gdy dziecięciem byłem, Telewizja Polska mignęła mi przed oczyma obrazkiem z kolarskigo Wyścigu Pokoju, który wyjątkowo (chyba) zahaczył wówczas o bratni Związek Radziecki, docierając do bratniego Kijowa. Notabene, był to rok katastrofy w Czarnobylu, więc zawodnicy sobie nieświadomie, że tak powiem, użyli. W każdym razie, z mignięcia tego wyniosłem obraz stolicy Ukrainy jako koszmarnego blokowiska przeciętego wielopasmową autostradą (po której jechali ci kolarze). I tak oto drobne fragmenty niecałej prawdy potrafią zamącić obraz na długie lata. Dopiero w wieku dojrzałym, czyli w czasie ostatniej (i pierwszej zarazem) wizyty w Kijowie, mogłem ten obraz zweryfikować z rzeczywistością i zmienić go in plus (trzeba wszak też pamiętać, że ówczesna TVP kłamała!)


Śródmieście bowiem jest porządnie metropolitalnym kawałkiem miasta z przełomu XIX i XX wieku, a więc z czasów kiedy kształtowały się światowe metropolie takie, jakimi je znamy (lub nie znamy, jak w przypadku nieszczęsnej Warszawy). Są wesołe ulice wysadzane drzewami, kamienice pełne ozdóbek, sążniste gmachy publiczne, pomniki, parki - czyli właśnie to, co składa się na porządny, za przeproszeniem, organizm miejski.
I tu właśnie chciałbym parę migawek z tej tkanki pokazać, motywem przewodnim czyniąc mniej lub bardziej udane stwory podtrzymujące elementy budowli, czyli atlasy, kariatydy itp.

Ten oryginalny budynek to kienesa, czyli świątynia karaimska. Obecnie Dom Aktora, a w niszy wejściowej babina sprzedaje majty haftowane koszule.

Bat'ko Chmielnicki na pomniku, występującym w jednej ze scen „Białej Gwardii”. Za nim - Monaster św. Michała Archanioła o Złotych Kopułach. Cerkiew rozebrana do szczętu za Stalina, odbudowana od szczętu w końcówce XX wieku.

Ulica Funduklejewska (obecnie Chmielnickiego), od naocznych świadków określana mianem najelegantszej ulicy przedwojennego (oraz siłą rzeczy - czego nie mogą pamiętać - przedrewolucyjnego) Kijowa, bardziej eleganckiej niż Chreszczatyk.

Na koniec coś z innej beczki - mianowice bardzo ładna kelnerka. Trzeba tu jednak uwierzyć na słowo, nie miałem jakoś śmiałości zrobić en face'u tej istoty.