Ławra Peczerska cz. 2

Z ogromu materiału fotograficznego wyłowiłem poniektóre zdjęcia, by je wrzepić w blog. W zaraniu istnienia tego medium poczyniłem założenie, żeby nie wykładać na raz więcej niż pięć - sześć kart zdjęć. Cóż, czasem nie da rady i nie można sobie odjąć od ócz większej ich ciżby. Tak jest i tym razem. Sprytnym niemniej wybiegiem, łącząc je w mozaiki po dziewięć sztuk, udaję, że jest ich mniej.
Dlaczego uważam, że trzeba ograniczać ilość obrazków? Bo im ich mniej, tym bardziej przemawiają. Bardziej je widać. No i wreszcie, jak to się mówi, lepiej zostawiać niedosyt niż przesyt. Dlaczego jednak daję ich teraz tak dużo? Bo strasznie mi się w tej Ławrze spodobało, a z niniejszymi rozstać się - chociaż we wpisie - nie potrafię.

Spodobała mi się przede wszystkim konsekwencja kolorystyczna: kopuły świątyń są oczywiście złote, inne greatest hits mają swoje swoiste barwy. Ale cała reszta jest utrzymana w dwóch kolorach: bieli tynku i zieleni dachów i innych elementów blaszanych tą barwą pomalowanych. Niezwykłe!

Poniższe zdjęcie, to spojrzenie ogólne na Ławrę od strony miasta, na pierwszym planie ze zgoła innym założeniem urbanistycznym, o którym w swoim czasie niezawodnie jeszcze napomknę. Potem zaś ciecze kadr po kadrze cały ten gigantyczny biało-zielony - gdzieniegdzie pozłacany - kompleks cerkiewno-monasterski od środka.