Mała Wieś

Kwitnie sad?

Ruszaj w świat!

Będzie rad

twój cny zad,

co po zimie

przypomina

- od bezruchu! -

worek puchu.

- jak radził ksiądz Baka. Albo może kto inny...

Pora kwitnienia sadów napawa. Można się oddawać. Jest znów okazja.

Zajrzyjmy więc znów do owocowego Zagłębia, Królestwa Jabłek, na Grójecczyznę.

Nieopodal stolicy regionu znajduje się Mała Wieś, a w niej zespół pałacowo-parkowo-sadowy. To stąd właśnie rozlało się na okolice wielkie jabłecznictwo! Było to jeszcze w XIX wieku, gdy właścicielami majątku byli Waliccy, a potem Morawscy. 

Później zaś posiadłość upodobała sobie przewodnia warstwa narodu, czyli aktyw KC PZPR na czele z samym premierem Józefem C. z małżonką (Niną A. itp.).

Przejdźmy się po b.partyjnym parku.

W oczy wędrowca rzuca się szczególne mauzoleum, orientowane na kościół w Belsku, poświęcone przedwcześnie zgasłemu dziedzicowi, Alexandrowi Walickiemu (żył lat 26 umarł w Krakowie / dnia 9 czerwca 1831 roku / tam na wieczny spoczynek złożony) oraz jego szwagrowi, Stanisławowi Rzewuskiemu (młodzieniec najznakomitszych cnót / najświetniejszych przymiotów / najgłębszej nauki / nietylko rodziny / ale i ojczyzny zaszczyt). Prawdopodobnie wzięła ich popowstaniowa cholera roku 1831 (patrz: podobna przyczyna zgaśnięcia kamienieckiego). 

O wy! którzy to miejsce zwiedzacie, / westchnijcie za ich dusze!

Wzdychamy.

Nawiasem mówiąc, w kościele owym belskim, pochowany jest szwagier poprzedniego dziedzica, znany nasz bohater narodowy, dzielny Jan Kozietulski.

Mauzoleum Walickiego i Rzewuskiego nie jest jedynym epitafium na terenie parku. Kamień pod imponującym platanem upamiętnia Sabę. Czyżby psa (?) Cyrankiewicza (lub tp.) (?).

Z czasów przedwspółczesnych, ponadwiekowych pochodzi znów ta pamiątka postawiona na pamiątkę - jak zgaduję - wybitnego konia. A może tylko ku pamięci wycieczki do Włoch?

Ten zaś kamień - Marie à Clementine - postawiła 24 Septę. 1814.
Widocznie był taki miesiąc: septęber. Clementine zaś to właśnie Klementyna Walicka, siostra Kozietulskiego. Waliccy zaś mieli koło Warszawy jurydykę, stąd dzisiejsza nazwa ulicy Waliców.

Ostatnie epitafium, swoiste i znajdujące się już za parkiem, to urwany tor kolejki grójeckiej (Piaseczno-Nowe Miasto nad Pilicą). Pociąg już tędy nie pojedzie. Chyba, że nastąpiłby infrastrukturalny cud.

Wracamy do parku, kierując się na główną, osiową aleję...

...która prowadzi...

...prosto do pałacu.

Na zakończenie przekonajmy się, jak piękny w maju jest leżący nieopodal rezerwat Modrzewina (chociaż zobrazowana droga wysadzona jest materiałem liściastym).

Do zobaczenia w krainie sadów.