Twórcy i kolporterzy tej teorii w moim przekonaniu chyba na głowę upadli, albo nigdy nie urlopowali nad polskim morzem. Przecież tam wieje bezustannie! Z wyjazdów nadmorskich w samym zaraniu mojej egzystencji doskonale pamiętam żółty parawan marki "Legionowo" wyposażony w linki-odciągi ze śledziami wbijanymi od nawietrznej i umacniany wałkami z piasku. Pamiętam też wiklinowe kosze porozstawiane po plażach Mierzei Helskiej... O kwestii uzyskania minimum cienia już nie wspominam.
Jeśli ktoś nałykał się wyrażeń nienawiści względem parawaningu, a nie w smak mu piasek mieciony prosto do gęby, może użyć sexy namiociku plażowego. Nabyliśmy przed laty taki namiocik drogą kupna w chwili zaćmienia umysłowego. Do dziś spoczywa nieużyty w głębiach szaf.
Okazuje się atoli, że w rodzinie Em. przechował się identyczny egzemplarz parawanu "Legionowo", który każdy spragniony obcowania z bałtyckim wybrzeżem może zastosować rozstawiwszy. Korzystamy zatem z pożytkiem więc w tych okolicznościach ku osobistemu ukontentowaniu!
Inna bliska mi osoba także gromko wtóruje moim przekonaniom: "No właśnie! Wolę po stokroć, gdy się ludzie nad morzem pogrodzą, niż gdybym miała na plaży widok na jakiegoś brzuchatego górnika!"
Mnie się wydaje - dodam po cichu - że prawdziwi górnicy są raczej chudzi i żylaści, ale co ja tam wiem o wydobyciu naszego czarnego złota...
